سخن هر چه گويم همه گفته‏اند

بر باغ دانش همه رفته‏اند

اگر بر درخت برومند جاى

نيابم كه از بر شدن نيست راى‏

كسى كو شود زير نخل بلند

همان سايه زو باز دارد گزند

توانم مگر پايه ساختن

بر شاخ آن سرو سايه فكن‏

كزين نامور نامه شهريار

بگيتى بمانم يكى يادگار

تو اين را دروغ و فسانه مدان

برنگ فسون و بهانه مدان‏

ازو هر چه اندر خورد با خرد

دگر بر ره رمز و معنى برد

يكى نامه بود از گه باستان

فراوان بدو اندرون داستان‏

پراگنده در دست هر موبدى

ازو بهره نزد هر بخردى‏

يكى پهلوان بود دهقان نژاد

دلير و بزرگ و خردمند و راد

پژوهنده روزگار نخست

گذشته سخنها همه باز جست‏

ز هر كشورى موبدى سالخورد

بياورد كاين نامه را ياد كرد

بپرسيدشان از كيان جهان

و زان نامداران فرّخ مهان‏

كه گيتى به آغاز چون داشتند

كه ايدون بما خوار بگذاشتند

چه گونه سر آمد بنيك اخترى

بر ايشان همه روز كند آورى‏

بگفتند پيشش يكايك مهان

سخنهاى شاهان و گشت جهان‏

چو بشنيد از يشان سپهبد سخن

يكى نامور نامه افكند بن‏

چنين يادگارى شد اندر جهان

برو آفرين از كهان و مهان‏